πυρειοπώλης

ο, Ν

πωλητής πυρείων, σπίρτων.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πυρείο «σπίρτο» + -πώλης (< πωλῶ). Η λ. μαρτυρείται από το 1886 στον Π. Ι. Φέρμπο].